Του Ονασαγόρα
Ήρθε και έφυγε ο Ερντογαν ως κύριος και αφέντης, κανονικός νεοσουλτάνος. Εισέβαλε κανονικά στην περίκλειστη πόλη που κανένας δεν τολμούσε μέχρι πρότινος να μπει και επιβεβαίωσε αυτά που ειρωνικά έλεγε τις προάλλες στην Άγκυρα. Ότι δηλαδή δεν μπορεί κανένας να τον εμποδίσει να κάνει πικ νικ στο Βαρώσι, λες και είναι δική του γη. Λίγο ο καιρός του τα χάλασε αλλά κατά τα άλλα κανένα πρόβλημα. Ακόμα και οι δηλώσεις που έγιναν από την ελληνική κυβέρνηση, από την ΕΕ, τον ΟΗΕ και δυο-τρεις άλλους ήσαν από υποτονικές μέχρι πληκτικές και αδιάφορες. Με επανάληψη της γνωστής φρασεολογίας και επιβεβαίωση της αδυναμίας ή αδιαφορίας για δράση.
Για να μην πω για την κυβέρνηση και τα κόμματα που περιορίστηκαν σε ανακοινώσεις λες και αφορούσαν κάποια μακρινή χώρα και όχι την πόλη μας.
Φωτεινή εξαίρεση η Στέλλα Κυριακίδου που ως επίτροπος σε σημαντικότατο πόσο βγήκε δημόσια για δεύτερη φορά και καταδίκασε τις προκλήσεις του Ερντογάν σπάζοντας την ούτω καλούμενη ουδετερότητα των επιτρόπων. Δίνοντας αν μη τι άλλο το μήνυμα ότι κάποιος στην Κομισιόν μας σκέφτεται και αυθόρμητα αντιδρά στην αδικία και όχι από υποχρέωση.
Αλήθεια, ο Νίκαρος που κρύφτηκε; Ούτε δυο λόγια δεν βρήκε να πει on camera για τους Αμμοχωστιανούς; Να τους δείξει ότι συμπάσχει, να τους καθησυχάσει ότι όλο αυτό το πανηγύρι θα έχει ένα τέλος; Ότι το πάρτι του νεοσουλτάνου και των κουβαλητών του στις περιουσίες του θα τερματιστούν, ότι έχει λάβει κάποια μέτρα γι' αυτό, ότι οι σύμμαχοί μας θα μιλήσουν και σε κάποια φάση αναμένεται να πράξουν... Ότι έχουμε ως κράτος στόχο και πρόγραμμα να αντιστραφούν τα όσα φοβερά βλέπουμε να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας. Ότι η εισβολή των κουβαλητών δεν είναι άλλη μία πρόκληση αλλά ένα ακόμα έγκλημα πολέμου και ως τέτοιο θα λάβει απάντηση. Ότι οι σύμμαχοί μας και η διεθνής κοινότητα, το διεθνές δίκαιο μας δίνουν κάποια διέξοδο για να πολεμήσουμε, να αγωνιστούμε να αντιμετωπίσουμε την αδικία.
Δεν το έκανε.
Ίσως επειδή έχει αντιληφθεί πως δεν μπορεί να υποσχεθεί κάτι τέτοιο και ότι οι σύμμαχοί μας δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτε περισσότερο από μια νέα ανακοίνωση... Και σαν να μην έφτανε αυτό, βγήκε και ο Κούσιος, μπορεί και δικαιολογημένα, να δηλώσει πως οι Αμμοχωστιανοί δεν πρέπει να προσφύγουν στην επιτροπή ακίνητης ιδιοκτησίας όπως τους προέτρεψε ο Τατάρ αλλά και κάποιοι Ελληνοκύπριοι, γιατί αυτό εγκυμονεί κινδύνους για το Κυπριακό. Κινδύνους του οποίους δεν περιέγραψε και δεν ανέλυσε. Και δεν... έπεισε.
Και σαν να μην έφτανε ούτε αυτό, βγήκε και ο ΥΠΕΞ και διατύπωσε τους φόβους του ότι το 2023, η Τουρκία ενδέχεται να προσαρτήσει τα κατεχόμενα για να γίνει πιο... μεγάλη.
Και εγώ που είμαι Αμμοχωστιανός τους ακούω και δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ, τι να πω και τι να κάνω.
Διαπιστώνω ξανά πως δεν υπάρχει ελπίς. Ούτε βοήθεια. Ούτε στήριξη. Ούτε δρόμος, ούτε καθοδήγηση. Ούτε καν ομοφωνία των πολιτικών δυνάμεων για ένα θέμα που έπρεπε να μας ενώνει. Μόνο λόγια. Και πια έχουν εκλείψει ακόμα και αυτά.
Κάποια από τα αγωνιστικά κόμματα δεν εξέδωσαν ούτε ανακοίνωση...
Ευτυχώς υπήρξαν Τουρκοκύπροι και λίγοι Ελληνοκύπριοι που βγήκαν στους δρόμους. Επιβεβαιώνοντας κι αυτοί τη μοναξιά τους.
Τι μπορείς να σκεφτείς όταν την ώρα που ο νεοσουλτάνος έμπαινε θριαμβευτής ξανά στα σπίτια μας η κυβέρνηση παρακολουθούσε ανήμπορη και το σόου και τα κόμματα ετοίμαζαν το νέο ψηφοδέλτιό τους για τους βουλευτές της Αμμοχώστου;
Ποιας Αμμοχώστου;
--------------
*Στο νοητό σταυροδρόμι της εξουσίας της Κύπρου ο Πρόεδρος ξεκινά την ανάβασή του από τον πάτο του πηγαδιού των τειχών στην οδό Ομήρου που διαπερνά τον πολιτικό μας βουλευτικό πολιτισμό εντός του παρηκμασμένου πολυπολιτισμικού κήπου, για να ανέβει με κακουχίες ιερομάρτυρα τον Λόφο της Σεβέρη, ξαποσταίνοντας για λίγο από τα πολεμικά παίγνια υπό το θλιμμένο βλέμμα του υπό απόκρυψη τις νύχτες Κυριάκου Μάτση. Όταν όμως ο λόφος καταληφθεί, είτε συγκυριακά είτε από τακτική μαεστρία, τα λάφυρα είναι μεθυστικά. Τον κατήφορο της επιστροφής στην οδό Ομήρου δεν τον επέλεξε ποτέ κανείς.
